جمعه ۱۰ فروردين
شعر شعر و شاعری
|
|
دل بی تو شبی یک دم ، آرام نیاساید
|
|
|
|
|
شد بهار امّا دلی شاد و لبی خندان نشد
|
|
|
|
|
آهسته از خیابان گذشت و..
با خود می خندید
|
|
|
|
|
من از تبار عاشقی ، تویی تمامِ باورم
|
|
|
|
|
اولین لحظهٔ دیدار تو را یادم هست
|
|
|
|
|
بخت من با پای خود این راه را پیموده بود
|
|
|
|
|
سین اول ، سیرتی زیبا و قلبی مهربان
عید یعنی آرزویت صلح باشد در جهان
|
|
|
|
|
من همانم که شدم پای دلت قربانی
|
|
|
|
|
سال نو را
پر طراوت، خوش قدم
با تنی سالم، دلی شادان
هوایی پاک و تابان
|
|
|
|
|
تمام امسال امّا من ، تمامش را بد آوردم
|
|
|
|
|
من از باران نمی ترسم
نه در تنهایی دشتِ تهی از برگ
|
|
|
|
|
حوصله کن که بشنوی باقیِ این ترانه را
|
|
|
|
|
پونهٔ خشکیده جویبار میخواهد چکار؟
|
|
|
|
|
من همانم که دلم را به تو آسان دادم
|
|
|
|
|
منشورِ او تَبَر، من خام و بی خبر
او ریشه می زند، من جار با خطر
در بام و بومِ شب، او می کشد هنر
من
|
|
|
|
|
بلدم تکیه کنم باز به دیوار دلم
|
|
|
|
|
خوش می شود با دیدنت احوالِ من امشب
|
|
|
|
|
بسوزد ریشهٔ عشقی که پر پیمانه از درد است
|
|
|
|
|
یک وارثم از نسلِ مظلومیّتِ هابیل
|
|
|
|
|
آن یار که هر شب پیِ آزار دلم بود
|
|
|
|
|
فکر می کردم نباشم بی قرارم می شوی
|
|
|
|
|
جان زمین ز دیوِ زمان، ضجه می زند
گرگ هوا به چهرهٔ جان پنجه می زند
بنیان خانه سُست و کمر خم شد از
|
|
|
|
|
دنیا به من یک جرعه خوشبختی بدهکار است
|
|
|
|
|
برای فتح آغوشت مدارا می کنم هر شب
|
|
|
|
|
من از تنهایی و رسوایی قلبم نمی خندم
|
|
|
|
|
نه دلت شکسته بودم ، نه به حرمتم نشستی
|
|
|
|
|
یادت آمد در سرم چشمان خود تر کرده ام
|
|
|
|
|
درد خود را هر کسی یک جور درمان می کند
|
|
|
|
|
گشته ای بالانشین، ما را نمی بینی دگر
عابدی عزلت گزین، ما را نمی بینی دگر
با ملائک دوستی، در
|
|
|
|
|
قسم به اسمِ تو که حک شدَست روی تنم
کسی که عشقِ تو دارد درونِ سینه منم
|
|
|
|
|
با دلم یک بارِ دیگر بی وفا دیدار کن
|
|
|
|
|
خدا در سرانگشتان صاف نقاشیست
|
|
|
|
|
با خودت یک باغ از گلهای یاس آورده ای
|
|
|
|
|
تقدیر من و توست که حاشا شدنی شد
|
|
|
|
|
«سایهی امید»
قامتش خمیده،
روحش رنجور،
جسمش تکیده.
مویش سفید،
دلش گرفته.
خسته از جبر زمانه،
|
|
|
|
|
با دلم بد شدی و، باز دعایم کردی
|
|
|
|
|
زین پس به میان جدول ضرب، خواهم که دگر چو یک بمانم
با هر که رفیق راه گشتم ، اندازه ی آن نگاه دارم
|
|
|
|
|
کوچ کردم که بگیرم سرِ خود آوارم
|
|
|
|
|
نمی دانم چه می آید دوباره بر سرم با انتخاب تو...
|
|
|
|
|
ما نوع بشر زنده به احسانِ همیم
محتاج دل و نگاه و دستان همیم
هنگام خطر کنار هم با دل و جان
فارغ ز
|
|
|
|
|
شروع عشقمان را با تو یک پرواز می بینم
|
|
|
|
|
سرابم ، بی هدف ، حال دلم بی سازه می ماند
|
|
|
|
|
باباکه فقیر و دلشکسته است
|
|
|
|
|
مثل آن دیوانه که از عالمی محروم بود!
|
|
|
|
|
آنقدْر از دردت ، به جان آمد لبِ من
|
|
|
|
|
ما مثل دو یارِ غار، با هم بودیم
در عرصهٔ هر قمار، باهم بودیم
وقتی ز سبوی بی نشان نوشیدیم
بی وقفه
|
|
|
|
|
خالق یکتا پدید آوَرد از روز ازل
عقل را همراه دل در جان شیرین چون عسل
|
|
|
|
|
من بستر دردم تهی از شادی و شور
|
|
|
|
|
باز آمد صحبت از عشقی فروزان کرد ورفت
|
|
|
|
|
محرمی نیست وگرنه که خبر بسیار است
|
|
|
|
|
بی تابی ام امشب شده هم نالهٔ باران
|
|
|
|
|
ماه فروردین صفا دارد کنار کیش مهر
پر ز مرجان می شود فصل بهار کیش مهر
|
|
|
|
|
در میان این همه ارثت تفنگت نیستم ؟
|
|
|
|
|
همیشه شهر پر از غم اسیر یک رویاست...
|
|
|
|
|
سری که پر نشود، از هوای آزادی
شبانه بهر اسارت، اجاره خواهد شد
هزار مرتبه هم، از قفس که بگریزد
اسی
|
|
|
|
|
من در ضمیر غربت و بی همدمی جا مانده ام
|
|
|
|
|
باید امشب آتش عشقی دوباره پا کنم
|
|
|
|
|
گویند که بزرگان در پی نام و ...
|
|
|
|
|
در صداقت های ایرانم فریب افتاده است
|
|
|
|
|
در مکر این زمانه جانا مانده بودم
|
|
|
|
|
من سازهای نازِ تو را، گوش می کنم
هرچه که گذشته را فراموش می کنم
ازاین به بعد به جای هر باده ای، فق
|
|
|
|
|
این جهان قالب شعری است..
|
|
|
|
|
ای قلب گرفتار و ضعیف ای دلِ ناشی !
|
|
|
|
|
خاک زمین درگیر یک جنگ روانی است
|
|
|
|
|
به رسم دوستی امشب مرا حرمت گزاری کن
|
|
|
|
|
از نوای ساز و سوزِ تار شعر آمد پدید
|
|
|
|
|
گفته بودم که دگر محوِ نگاری نشوم
خامِ ابروی خم و چشم خماری نشوم
دل به آهنگ خوشِ سازِ غریبی ندهم
ه
|
|
|
|
|
شراب تلخ شیراز و با مرام ساده میخواهم
|
|
|
|
|
در نگاهم بهترینی ، آخرین آرامشی
|
|
|
|
|
مانده بودم متظر درصندلی ایستگاه
|
|
|
مجموع ۲۲۱۰ پست فعال در ۲۸ صفحه |