طلب

طلب

امیرحسین مقدم

چیزی که دلم در طلبش بود، نه این بود.

رویای من اَر بود،  خدایا نه چنین بود.

درگوشه ذهنم ، همه دنیا به کف دست.

در کنج دلم ، جایگهِ عشق، بَرین بود.

بیهوده نظر بر من درویش فکندی،

گویی ز ازل  قسمت ما، خشم زمین بود.

این طعنه و این گوشه کنایه نه سزام است.

سوگند به گردون که سزام آفرین بود.

پنداشتم از خود غزلی جای گذارم،

بگذاشتم اما غزلم بسته به زین بود.

می‌تاخت به هر سوی و طرف توسن ایام،

آن راه که میرفت نشانم نه چنین بود.

باید کشم افسار زِ این ابلق سرکش.

آری زقضا قسمت انگشت،  نگین بود .

ای مادر پر مهر طبیعت نظری کن،

سوگند به گردون که سزام آفرین بود.

اُردی‌بهشت1391