کمان ابرو

بودش کمان ابرو و طاقش کمان نبود

بختش بلند و پهنۀ این آسمان نبود

پنداری آن دو زلفِ شبق تا میانِ سرو

بر قامتش کشیده و شب همچو آن نبود

نرگس خمار گشته و با زخم صد رقیب

با غیر سر گشاده و با ما زبان نبود

مژگان حصار کرده و پلکش  حجاب ما

نادیده رخ بتابد و بر ما گمان نبود

جانم ز دستِ مستِ کمان ابرویی ستان

کز تیر ناوکش دل من در امان نبود

افسوس میخورم که چرا کشتۀ غمم ؟

تیر قضا و بخت و قَدَر این چنان نبود

فی الجمله در نیاز کشد آخرش مرا

کس بس به جانِ بی قدَرِ من ضمان نبود