آشنای جداییها

نمیدانستم آتش شعله گیرد  از جداییها

سرانجامی ندارد جز  جدایی آشناییها

بنای عالم خاکی به روی آب دایر شد

فرو رفتند در  این  باتلاق گِل  هواییها

تواضع کن میفکن از نگاهت پیش پایت را

به خاکستر نشیند آتش از  پر اِدّعاییها

چنین آموختم از اتّصال قطره با دریا

خدابین شد هر آنکس دور شد از خودستاییها

بگیر از شاه مردان شیوه های ناب درویشی

دوعالم را  مسخّر کرد با  یک لاقباییها

چه تلخ است از شراب اینچنین ساقی ننوشیدن

چه شیرین است در کوی چنین خسرو گداییها

بگو لیلای مجنون را،بخوان عذرای وامق را

که از حیدر بیاموزد فنون  دلرباییها

کلام جنّ و انسان بعد جنگ خندق این باشد

رهین ضربت مولاست قدر  پارساییها

به جز نهج البلاغه-مصحفش-در عرصه ی قرآن

کتابی را نباشد قدرت معجز نماییها

((ولی خانی))که باشد تاکه مدح مرتضی گوید

در این دیوان قلم زد  مولویها و سناییها