کمی خورشید باش

دیوار ها را ساخته اند 

که به  آنها تکیه کرد

و بی خیال ِ خیل ِ نمی دانم ها 

به نبودنت ، طعنه زد

به من که سرگیجه می گیرم 

وقتی

دود ِ نبودنت در چشم تمام ِ شعله های  ِ سپید

خاکستریست . . . 

به این شعرهای بی مخاطب

که لهجه ی شمالی گرفته اند . . . 

و عشقی که نبودش

لجِ این مردها را در آورده ...

کمی خورشید باش

بتاب

آفتابگردان ها که نمی تابند

بی تاب مبشوند 

این دفتر تاب ِ هوای ِ مه گرفته ام را 

                                                 ندارد ...