تو که رفتی

توکه رفتی
حجم یک ثانیه اندازه ی چشمان تو بود
حجم دنیای من اندازه ی یک ثانیه بود

تو که رفتی
ساعت از لحظه شمردن گم شد
چشم یک قاب به اندازه ی عمق حسرت
روی چشمان ترک خورده ی من
روی چشمان پر از دوری من
خیره شد
خیره به اندازه ی جریان سکوت
خیره اندازه ی یک بغض سمج
خیره یعنی حسرت
یعنی اسکان غریبانه ی عشق
روی آیینه ی کم سوی دو چشم
یعنی افتادن یک شاخه ی ترد
یعنی یک کودک گم
در پی دست کسی
آه...
تو که رفتی
کودکی باز رسید
گم شدن باز رسید
خیره ماندن به خم کوچه ی احساس رسید...