ابروی بتان

هم چو من عاشق آن دلبر جان  کیست که نیست؟

سوی آن شمع چو پروانه  پران کیست که نیست؟

دلبرا تا  تو چنین  چهره برافروخته ای

بر گل روی تو جانا ،  نگران کیست که نیست؟

هر که را می نگرم خسته ی درد غم توست

بسته ی تیر غمت را به میان کیست که نیست ؟

تا شکفته گل رخسار تو در باغ وجود

هم چو بلبل ز غمت جامه دران کیست که نیست؟

تا صبا زلف شکن در شکنت را آشفت

بر چنان جمع پریشان ، نگران کیست که نیست؟

نازنینا غم هجران تو خون کرده دلم  

هم چو من در غم تو سوخته جان کیست که نیست ؟

ناوک ناز تو پیوسته  شد از شست رها

کشته ی شست تو ای غنچه دهان کیست که نیست ؟ 

مست اگر هم چو سبو بر سر دوشم ببرند

نه عجب ! راکب این تخت روان کیست که نیست  ؟

خون جگر بینی اگر «سرخی» سرگشته ، چه باک

خسته از غمزه ی ابروی بتان کیست که نیست ؟