دلم

موج آتش خیزد از اندوه دریای دلم
کز شرارش پر بسوزد مرغ مینای دلم

تار و پودم رنگ میبازد ز تیزاب جفا
وز کبودی شکوه دارد نقش سیمای دلم

بر دهانم قفل دارم، سخت از جنس سکوت
اه سردی می کشد فریاد، از نای دلم

نامرادی چیره شد بر طالع امروز من
خار چشم دوش من، غلطیده در پای دلم

ابر غم میگستراند سایه ای سرد و سیاه
تا بگیرد آفتاب از صبح فردای دلم

میدرد رخت صبوری، تیغ تیز کینه ها
میچکد خون جگر، از چشم بینای دلم

عاقبت روزی رسد، چون وانهم معیارها
سنک خارا برگزیند سینه ام ، جای دلم

عباس (یزدان)عظیمی
بهار ۱۴۰۳