با سنگ محک بزن عیارم

من عاشق بی قرار یارم

مفتون ر خ وچشم  نگارم

آواره کوه و دشت وصحرا

بی یارو بی پناه و خوارم

غیر از غم عشقت غمی ندارم

اندر دل خود بی قرارم

مانند مجنون پاک و زلالم

به سنگ محک بزن عیارم

مهر است که می برد زهوشم

عشق است که می زند شرارم

جور است که میکشد بخوارم

هجر است که میبرد قرارم

یارب نشود به نا مرادی

اینگونه که من به روزگارم

یارب مگذار بار هجران

باری که بنهند بروی بارم

مجنون صفت از فراق آن یار

جز خنده گیریه نیست کارم

از عشق تو دست بر ندارم

چون منصوروار  کشی به دارم

جز عشق تینا وبلای هجران

کاری نبود در این د یارم