باتلاق

سیگاری  کنج ِ لبم دود می کند

قهوه ای  می نوشم

                    به تلخی زندگیم

نگاهی دور دست دارم به آینده

                                  پیچ تندی دارد

بوی خاک را دوست دارم

سردست زمستان امسال

                          ولی سرسبز

رودها خشک می شوند

ولی چشمانم جاری

کمرم خم شده از این راه دشوار

امیدی در چشمانم برق می زند

                                  و من راهی

تنها و بی کس

هم چون شب های قبل

قهوه ای می نوشم

تلخی اش آشنا

قایقی خواهم ساخت

ولی صد افسوس

                 باتلاقی ست