لب ز لب باز کن

لب ز لب باز کن
. . . . . . . . . . . . . .

لب ز لب باز کن ای لُعُبت شیرین سخنم
تا غزلهای شکربار تو را نوش کنم

سخنم هیچ نباشد چون تو آغاز کنی
در سماع غزلت بی خبر از خویشتنم

بزم عشقست و نشستی به برم ای گل من
در کنارت هوس تاج سلاطین نکنم

بوسه ده تا بر ناهید چو اسپند جهم
عشوه کن تا شرر شوق بسوزد بدنم

نغمه ی عشق تودر سینه ی من از ازلست
رفته بر اوج فلک بوی تو از پیرهنم

هیچ شب تار نگردد که تو همزاد منی
یاد تو نور دمادم دهد از خاک تنم

مشنو هرچه که زاغی زده فریاد براه
طبع عنقایی خود را بنما ای سمنم

دل تو با دل من گشته عجین ونه عجب
مدّّّّّعی می نشناسد که تویی یا که منم