مست مست

مست مست

خلوت خاموش من امشب شکست

آمد او امشب به پهلویم نشست

گل بگفت ومن شنیدم حرف گل

زین سبب بینی کنونم، مست مست

اول مغرب طلوع من شکفت

آهوی عهد شباب آمد به جست

تا بمیرم زندگی از نوکنم

بذرهای م^وردنم ،جلدی برست

من به غوغا بودم وشور شعف

واصفم گفتا ،که شورت ازچه هست

گفتمش  هرگزندانی حال من

فیض سبحانی مرا آمد بدست

برگشا ازچشم خود این پرده را

تا ببینی آنچه را داری به شست