به زنی همیشه صبور ... ، همسرم

کنار سرفه های ساعت
پک میزنم به زمان
و خاکستر گذشته را  ،
تلنگر ،
در کریستالی  ِ خاطره !

 
*
 

امشب
ریه هایم را بالاتر از هر شب بنشین !
روبروی نفسهای پرچ شده ام
روی دیوار ِ  اعتراف ِ دل !

با تو خواهم گفت که میدانم
دیماه ِ دستانم
بر گیس ِ تنهائی ات برف می نشاند ،
لبانت اما  همچنان
لبخند می زند صبور
به خش خش  ِ  پائیزی ِ افکارم

دیدی حالا ؟!
خواب هیچ پنجره ای
زیر باران تعبیر نمی شود ؟!
حتی اگر
تمام نقل های عروسی را نذر کنی
از کندوی هیچ ماهی
عسل نخواهد چکید !
و آفتابی
از چشم هیچ خدایی
 اتفاق ......

تو تنها صبوری کن
وقتی که آینه
ده سال جلوتر از تو چین خورده است !
شاید روزی ،
جایی ،
لحظه ای ،
امّن یجیب ِ  رابطه ات با خدا
مرا از گذشته ام پس گرفت !