غم

الهی بشکن این آئینه ها را....
که محزون میکند احوال ما را ...
چو روی خود بدیدم داخل او...
خجل گشتم از این شکل سر و مو....
عجب دست طبیعت کند مویم...
سر پر پشت من شد مثل رویم....
سرم بر سوی طاسی میگراید....
که مو های قشنگم کی درآید....
به راحت میزنم دست تر خود....
به جای شانه محکم بر سر خود....
ولی دنیا به هر حالت چنین است....
واین بهجت بدون مو غمین است....