تقدیم به استاد دلجو گرامی

آن خال لبت بر دل ما خال انداخت

جادوی رُخَت فتنه به  رمال انداخت

این شهدِ غـزل نهـفته در لُعـبَتِ تو

مـهر تو در این کـعبه آمـال انداخت

از قـندِ تو  برگـرفت  خداوند  جهان

شیرینی به جان میوه ی کال انداخت

تا دید تو را طعنه زن و چشم  حسود

مجنون شدوپیش پای تو شال انداخت

بلبــل به غـزلخوانی  چشمان  تو بود

بس خواندونشد خسته پر و بال انداخت

چشم درچشم توشد خواجه ودستش لرزید

این  گونه برایِ من سـیه  فال  انـداخت

از هوش بِـبُردسـت هـرآنـکس خورده

این مـِی که رضازاده به سُفال انداخت