تاراج احساس

من در این تنهایی و زندان خویش

کرده ام یاد تو را مهمان خویش

درد و رنجم را به یادت گفته ام

سالها با چشم گریان خفته ام

تو ز من دور و غمت با من قرین

کلبه عشق من و تو شد حزین

باد با من حس نالیدن گرفت

ابر تیره شوق باریدن گرفت

چشم من با رفتن تو کور شد

شادی از جان و دل من دور شد

در میان سایه هایم گم شدم

مخفی از هر دیده ی مردم شدم

رگ به رگ شد قلب من با این فراق

روح من دیگر ندارد اشتیاق

باغ قلبم بی تو شد همچو خزان

بی تو دیگر من ندارم روح و جان

شعر پایان می دهم با این سخن

بی تو باید نیست گردد جان و تن

(محمد درگاهی(سپهر))