درّه های غبارآلود

پنجه ­ی زرافشان خورشید

بر گیسوان بیدهای مجنون

در درّه ­های ژرف غبار آلود

سویی نمی­ پاشد.

شاید که اسب سفید

ـ گردونه­ کش خورشید ـ

اشاره­ ها­ی پُرخواهش و نیاز

ـ از دستان لمس آنها ـ را

در زیر چادر شوم نمی ­بیند!

...

و چنین

آن گوی رخشان

از کنار این سیاهِ گردان

ـ بی دست نوازشی

بر درّه های ژرف پُرغبار ـ می­ گذرد

و بیدهای واله را ـ همچنان ـ

پریشان و آشفته­ سر وامی­ گذارد

و تنها انوار بیمار زرفامی

در زیر غبار پدیدار می­ شود

که این سوپسندان را بسنده نیست.

[آه

درختانی که سبک رقص بوده اید

چه اندوه سنگینی بر بال­هایتان بار کرده ­اند!]

تنها آن گاه

که از درّه­ های ژرف به درآییم،

از دامنه­ های مشکوک و پُربیم بگذریم

و بر یال­های باشکوه

ـ برهنه ـ­ بال بگشاییم،

خورشید را در آغوش می­ کشیم.

آه که آدمی

چه دراز آرزو آفریده شده ست!

..........

سوپسند: روشنایی پسند.