«عشــــق او»

در نگاهش نور ها را هم ، غزل خوان کرده بود

آسمــــــان را بی امان ، سرگرم بــاران کرده بود

تا گشــــودم لب ، لبــــــم را دوخت ؛ با لبهــای باز

واژه هایش را برشته ، باب دنــــدان کرده بــــــود

انعکاس حافظـــــه ؛ مخلـــوطِ لغــــــــزشهای هنگ

غنچـــه ی سرخ لبش را مات و خنـــدان کرده بود

خنده هایش آشنا بود ! مثل یک شعـــــــــــر لطیف

شعرهایش را گمانم ! همـــــدم آن  کـــــــــرده بـود

فرصتش مهلت نــداد ! درکـــــــم ،گلــــــویی تر کند

قامت دانـــــــــائیش را ، لخت و عریــــان کرده بود

با سرودنهای او، سر رفت جـــــــــــام شعــــــــر من

با وفــــــا ! خورشید را ، در سینـــه پنهان کرده بود

تا به خـــود آیم ، شــدم ؛ مغلـوب این احســــــــان او:

خاضعانه «گنـــج جـــــان» را ؛ نذر مهمان کرده بود

رفت و..؛ قلبش را ، درون سینــــــــه ام باقی گــذاشت

شادمان در دل ؛ جوانی ! ســـر به سامان کــــرده بود

عاشقــــان ! نطق سپیــــــــــده ، بی اساس و درد نیست

«عشــــــق او» ! معشوق او را ؛ غرق ایمان کرده بود