نجواي مرگ

پشت پنجرہ ترس و ،وحشت

 از لابه لاى حس دلتنگیہای مزمن

 تا دیوار عبور خیالہای خسته شيرين

از ھمان یادھای سرد سکوت

 که می شکند یخ دلتنگیہایم را

 آہ...

 ای شب

 بازھم نجواکنان درگوش ماہ

 سحرگاھم راپر می کنی

 باز امشب نجوای نور پیداست

 ازگوشه كوچک شہرم 

بازھم دل بی قراری پیداست

 درکنار ھمان خانه ابديم

 شعله سردى

 سوز یخ زدہ ای

 وقطرہ بارانی

 نجواکنان گوشه خانه ام را مى شكافد

 بازھم مرگ بوی خوش خیال را

 ساز نشنیدہ حال را

 وتپش ایستادہ سال را

 داردو می شکند ترس را

 وشب باستارگان وماہ

 سه تار غم وساز تنهاى را سر مى دهد

بازھم مرگ لبخند زنان

 سرکوچه سبز عمرم 

بردیوار سفالی وخاکی زندگی ام

 تکیه داده است

 باز ھم مرگ صدا می زند مرا

 و ای خدا

 می شنوم بوی تو را

 ونسیم سر کوچه مى لرزاند 

وتک درخت سرو را

 ومن با نوای مرگ آشنایم

 باز ھم مرگ بر جانم تن سپردہ است

                                        سرودہ : علی ادوای (ھاوار)