عقده دل

چنان گمگشته درخویشم نه پائی و سر دارم

نیم از حال خود آگه نه از یاران خبر دارم

ندیدم لحظه ائی زمانه بامن مهربان گردد

بسان آتش . درون دل ازچرخ فتنه گر دارم

فریب است این که زندان را گذارم زندگی نامش

نه پابی را که بگریزم نه تابی را درجگر دارم

چگونه میکند معنی  کسی این گونه ماندن را

نمیدانم در این هستی چه اندوهی بسر دارم

چه فرقی میکند عالم بود جنت ویا دوذخ

منی که زیر این شعرم شکسته بال و پر دارم

غریبی میکند بامن فکری با همه خویشی

کجا سرپیچیم دیدی زامر خالقم دارم

شگفت از بخت واقبالم چه سازی همرهش دارد

گمان دارم سر پیری سر پرشور و شر دارم

زاندوزان عالم را بگو از قول من  جانا

که من هم کوهی از غم را بجای سیم و زر دارم