دلتنگی...

امشب

دلتنگیم را

به باد خواهم سپرد ،

و غمم را

به دوش کوه،

و اشکم را

به دریا،

شاید

در استتار آخرین خورشید ،

بر قلبم نوری دوباره بتابد...

____________

غروب نزدیک است

اما غروبی نمی بینم

دیوار بلندی افق دیدم را کور کرده

دیواری که سنگهای سفیدش پر شده

از دلتنگهایی که هر لحظه

غروبم را به شب سیاه مبدل می کند

و تو تنها

بدون من

نگاه می کنی

سیاه شدن هر روز دیوار...

____________

خسته ام از من

از همه

از دلتنگی های مدام

از حرفهایی که جز تابوت نفسهایم

کسی درک نمی کند

از ذراتی که دور و برم پرواز می کنند

از درختانی که دلم را نقاشی می کنند

خسته ام از باران

از زمین

حتی از خدایی که

سبزاست و زیبا!

دلم سخت دلتنگ است،

دلتنگ  چیدن نیلوفر

در خیالات کودکانه ام

کاش  این بهار را ببینم و بروم

کاش در زمستان نمیرم

کاش خندان و با دلی آرام چشم بندم

دلم درگیر توست

تو که مرا تنها گذاشتی

تو که  دردم را بوسیدی و رفتی

خسته ام از سفره ای که تو در آن حضور نداری

اشکهایم را از که پنهان  می کنم؟

از عابران ؟

از تو؟

داد می زنم در دلم

شاید تو بشنوی

شاید بهاری دوباره  ببینم

و یا این پاییز

 دلتنگ بمیرم...

___________

پی نوشت:

زمین سفت

پای نرمم را می آزارد...