یزد

ای شهر باستانی محبوبم

وقتی نوای شرقی ِ از یاد رفته ات

از دوردست خاطره می تابد

در من طنین حادثه تکرار می شود

وقتی که بادهای کویری

در مشرق خیالم

بی گاه در حوالی تاراج می وزد

دیوارهای کاگلی ات باز

بر جان خسته ام

آوار می شود.

با من

از چیدن ستاره و رویا بگو

از دخمه ^۱، اطلسی^۲

از بادگیر و باد

از فصل خون چکان ِ انارستان

از حسرتی که خفته به پهنای آسمان

تا آرزوی قطرۀ باران!

آیا کسی به مهر

در پرسه های گیج شبانگاهان

آغوش خویش را

بر کوچه های تاری و تنگت گشوده است؟

آیا به مهربانی باران

دستی به کوبه های سرد و سیاهت

انگشت سوده است؟

در من هنوز خاطره بیداد می کند

در بستر شبانه ی کابوس های من

شوریده˚ مرد ِ خاطره˚ گردی هنوز هم

از روزهای روشن تو یاد می کند.

ای شهر باستانی محبوبم

یک روز در هوای تو صد یاد ِ خفته را

در ذهن روزگار می آشوبم

روزی غبار کهنه ِ ایام را

از بادگیر های تو می روبم.

۹۲/۴/۲۸