شهر دورنگ

میروم قله کوه تا که فریاد زنم
حس پریشانی تنهائی خویش
حس یک قاصدک خفته به لالایی باد
حس یک مرغ مهاجر که شکسته پر و بال
کوله بارم شده پر از همه ی خاطر تو
و میان دستم
چوب خشکی که مرا یاری رفتن دادست
هر قدم با نفسی خسته بهمراه من است
که در ان زمزمه ی ناله سودای من است
اسمان خسته زباریدن دیروز شده
و دل کوه پر از سبزه زیبای بهار
من ندانم که چرا این دل من
همچو مرداب گرفتار غم خاطر توست
وقت ان است که بالا بروم
تا رسانم دل خود را به خیال غم تو
تا که فریاد کنم انچه که در جان من است
می زنم  داد که تنهایم من
در میان دل این مردم بی عاطفه ی شهر دورنگ