تا بر زبانش نام من را اشتباها برد مُردم

درود بزرگوار
بسیار زیبا و پر احساس بود
مزین به نقد نافذ استاد لاهیجی عزیز

سلام و درود

دو شعر قبلی بسیار شُسته رفته‌تر بود عزیز‌، از دیدِ حقیر سه مسئله شعرتان را آزرده خاطر کرده که صدالبته جوانید و با مشق‌های متناوب درست می‌شود.!

اوّل:
تمامیّت أرضی شعر در اختیار وزن و افاعیل نیست بلکه شاعر متناسبِ با سوژه گرایِ وزن و گرایِ استخدام کلمه را بر مبنای تناژ و تونالیه کلمه باید بگیرد تا شعر یک‌دست شود و در یک کوک متحد به گوش و چشم مخاطب رسد!

بهترین و بکرترین سوژه نیز با عدمِ آگاهی یا بی توجّهی شاعر به گرایِ درست تبدیل به چیزی خارج از شعر و مبدّل به شعارزدگی می‌شود!

دوّم:

در این اثر قافیه شعر را در تنگنا قرار داده و شاعر را بجایِ شعرکیشی به سمت جورچین کلمه‌ برده است به همین دلیل شعر به تصنّع و تکلّف دامن زده!

سوّم:

زبانِ تبیینی شعر حول دو مدار می‌چرخد

چون
بشگفتم
بپژمرد
ولیکن
برون
دستان
هجران
بیخ و بن
و...

از یک‌طرف، زبانگویی‌اش با ردیف همخوان و همخون نیست، و از سمتی دیگر زبانِ سوژه نیز مساوی و در مساوات با این واژه‌های استخدام شده نیست!

موفق باشید

،🌹🌹🌹🌹🌹

درود زیبا بود

درودبرشما

زیبا بود