سیاه چاله کاخ

نمی‌دانم این چندمین بار است که از خستگی و بی حوصلگی کلافه می‌شوم و دلم پر می‌کشد برای پروازی به بلندی ستون های آسمان که به جهان چون کاخی زینت داده اند....
جهان برای دل های شاد کاخ است ولی من در سیاه چاله آن سال هاست حبس شده ام و دل پادشاه با مهر آمیخته نمی شود تا مهر بر حکم آزادی من نهد....
روز هایم را با تحمل درد شلاق بر ذهنم می گذرانم و شب هایم را با شب زنده داری های روح رنجورم.....
بی مقدمه بگویم حالم بد است چون درخت بارورم به وقت ثمر خشکیده و من آن باغبان زیان دیده ام ک باغ زخم کهنه اش را نمک می‌زند....
به سخن آسان است؛او رفت،من تنها شدم اما پشت این تنهایی گریه هاییست که اقیانوس ها در برابر آن قطره ای بیش نیستند و ترک های قلب برای آوار خانه امیدم کافی....