توای خاکت اهورایی ( پارس میهنم )

تو دست آورد مزدایی

تو پاکی ، مهربانی

مهر افروزی

 سرشت ات تکه ای از جان پردیس است

تمدن ریشه اش در سینه پاک تو می باشد

نکو فرزندگانت بی شمارانند

چه گویم نام شان چون نام تو

پرافتخار و ماندگارانند

زبودِ تو ، وجود کوروش و رزدشت ، پایا شد

ز خاکت داریوش ، بر پهنه گیتی هویدا شد

تو آمدگاه تاریخی

هزاران سال از عمر تو بگذشته است

و تا امروز پا برجاست

میان افتخار و زخمهای بی شمارت

گریه ها جاری است

تو را دردان بسیاری است

می دانم

سترگ جان شیرین ات نشان رستم و اسفندیار و درد فرهاد است

تن پولاد آسای تو از بدبینی هر دشمنت

در رهگذار عمر تو خسته است

دگر فرزندگانت

بوعلی ، رازی و دیگر

حافظ و سعدی و مولانا و عطار اند

نظامی ، جامی و خیام

به آذین بسته اند بر آسمان نیلگون تو

چه گویم دیگر از مه سای رخسارت

تو را من دوست تر می دارمت

از جان خود تا لحظه مرگم

وجودم خاک پاکت هست

و نامت تا ابد بر قامت تاریخ بنشسته است

تو پا برجا و مانایی

تو ای خاکت اهورایی