گر!

گر جا نمی گذاشتم مهر را

در لابه لای ازدحامِ از تو گذ شتن ها

در روزگارِ امروزم

 بال و پَری می ماند

از بَرای پر زدن

ز لب تشنگی های خویش

 تا رسیدن به کوچه باغ باران ،

انجا که تعبیرش

دشتی پُر ز کوچ پروانه- نباشد

در شبی مغموم

 سوار بر پلکان باد

زخمِ بر جان نِشسته را

می سپردم به دست

بی بهانه ترین گریه ها

تا جان بیابد

در ماوایی پر ز پونه و مرهم

در هنوزی هزار ساله

می نشستم

به انتظارِ غیبت پر سوال  قاصدک 

گر جا نمی گذاشتم دل را...