دانه ی دل

دانه ی دل
دانه ی دل را که درخاک زمینت کاشتی
ازکجا آورده ای از آسمان برداشتی؟
من ندیدم رنگ آن در این جهان خاکیت
رنگ بی رنگی در آن نقطه ی دل بگذاشتی
روح خود راچون دمیدی تو به جسم آدمی
دردل یک قطره دریایی بزرگ انباشتی
چون سپردی آن امانت را به انسان جهول
بیرقی از آسمان رادر زمین افراشتی
سنگ را میپرستید آدم مست از الست
وحی آمد سنگ را جای خدا پنداشتی
او ترا ای آدمی برتر زهستی آفرید
تو ندیدی وخدا ،وهم بشر انگاشتی؟