ببار بارون

من اون آیینه کهنه و پیرم

که توی خلوت خودم اسیرم

غبار روی من از کهنه گیم نیست

دلم خسته است، گناه من بگو چیست

تو رو صد بار به قلبم وعده کردم

خودم رو از خودم شرمنده کردم

تنم رنگ جدایی کرده آغوش

وجودم با نبودت گشته خاموش

چه شبهایی که لبریز تو بودم

فقط از عشقو رویا می سرودم

حالا دیوونه وار اینجا نشستم

به رویای محالی دلخوش هستم

مگه میشه برید عهدو وفا رو

مگه میشه ندید عشق شما رو

مگه چشمای عاشق دیدنی نیست

مگه لبهای اون بوسیدنی نیست

دل عاشق چیزی جزء عشق نمی خواد

به لبهاش جزء سخن از عشق نمیاد

نزن قفل خموشی بر لبانم

ببار بارون و تَر کن جسم و جانم

ببار بارون که دل بازم هوایست

چرا آیینه با سنگ همنشین نیست

ببارو غم رو از قلبم جدا کن

منو با عشق اون باز آشنا کن

من از عاشق شدن ترسی ندارم

که داغ عشقشو تو سینه دارم