دوشنبه ۱۰ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ دلنوشته های من شاعر مهدی عبدلی حسین آبادی
|
|
|
|
ای عجب از کار دنیا ، بی هدَف / می کِشد محتاج هر نانی به صَف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیزده من به دَر آخر نشد و بی یاری / کنم این روز به سر با چهره غم باری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جرئه ی جام می و دیدن رویت جانا / کرده لبریز مسرّت ز شادی ما را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سپری شد همه عمرم که تو را بینم باز /دل فدا شد که ندانست و نمی‌داند راز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این باده که در بادیه ام داد به بادم اا در تلخی ایام رسیده است به دادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هم صحبت من باش ، سخن با تو چنان است اا غیر از تو بگویند ، به لفافه فلان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مِی گُساری آمد و گفتا که اِی ااا بی خبر از گرمی بازار دِی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر از فرش به عرش ازلی پَر نکشیم اا جرئه ای از می ناب خَلَدی سَر نکشیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در زمره این قافله ی دست فروشان /از بردن دستی به خطا دست بپوشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای آینه ، تصویر مرا یادت هست ؟
بهترین جای اتاقم بگو جایت هست ؟
رنگ رخساره من دیدی و حاشا کردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تن من گرمی آغوش تو را می خواهد /شامه، عطرینه ی تنپوش تو را می خواهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سَر در گُم این کار جهانم که تو دانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد بی دردمان من با درد تو ، درمان شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رایگان ، موی سیه را به فلک ، بخشیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آبیاری می کند چشمان من را آن خیالت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جگر بسوزد و جانم همی رسیده ، به لَب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دم به دم شیشه دل می شکند ، می دانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش از این معرکه عشق ، گذر می کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاج و تختی در دلم دارد همان یارِ کَلیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من دامن تو گیرم و تو دامن این خاک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا کی کُنم این سر به گریبان و خورم غَم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا رها شد سَرِ زلفت ز تکان های سَری / همه دل را به همان گوشه چشمی تو بَری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز اگر رها شود، سلسله های موی تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وفا نکردی و کردم وفا به غمت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنیده چو پیچک ، دچار و مستانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وصف این خاطره ها با تو دل انگیز شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیرین شده این کام من از بوسه یارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تَمنّای تماشای تو لبریز ، نگاهم/
چشم براه نِگَهت از سَرِ شب تا به پگاهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساز مرا بردار/این غم دل برچین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاک پای قدمت ، خوب در آبش کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوسه بر اشک تو و آن خیل مژگانت زنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لنگ لنگان که مرا با قدحی می بردند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل هوایت کند و از تو نباشد خبری ، انصاف است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و نیست هوایت ، نَفَسم تنگ شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به آن تیرگی قهوه تلخ تو، عادت کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حاصل دیوانگی‌هایم هنوز ، پیدا ز کردار است ، چرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این هوای نم و باران زده در صبح دل انگیز/
برده من را به هوای ، تو دلارامِ سحر خیز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برچین غم دل را ، به لبم خنده بیفروز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قهوه تلخ نگاهت ، من به مهر ، کی نوشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آئینه مرا دید ، به لَختی ، نگران شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سَر اگر داری بیا ، تا شانه باشم ، بهر تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لب شیرین سخن و چالِ زنخدان دلارام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیدی دلا که قسمت ما ، یار با وفا، نشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کَسی چون من که می دارد عزیز ، آن جان و جانانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گره کور ، دگر باز ، به دندان نشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شراب عشق تو را میخورم، بدان که بعد از این ، دیگر ترک این می و ساغر نمی کنم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دابه را بستم به یوغ و بردمش بالای دشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عزم آن دارم که امشب ، با دلم تنها شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مژده آن یار ، که از دیدن روی تو به شوق آمده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم من بر قد رعنای تو جان می افتد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قول دادم به دلم از تو شکایت نکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترسم آن روز که خلق تو ز من تنگ شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن حال دلم با تو سراپا خوب است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید آخر همه را از تو خبردار کنم/همه خوبان جهان از تو طرفدار کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه دلی دارم و دیوار ، ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بادبان بر باد رفت و کشتی ام در گل ، بماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر و جانم به فدای همه آن ناز و ادایت/تو شدی آن دل و جان و همه زندگی فدایت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترسم که دگر با دل من یار نباشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه شب در پی خوبان جهان ، کوشیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میکشد آن دل دیوانه ، به میخانه مرا
میکند مست چنانم ، که افسانه مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم تو دیدم ، دلم خوب گرفتار شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادم آمد که دلم بردی و ، بی تاب شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دل شادی همی، من زندگانی میکنم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز اون عکس اتاقم ، خودنمایی میکند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر به بالین میگذارم ، فکر تو آمد سرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخرین بار که از دیدن یار غافل شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچو طفلی در فراغت گریه و زاری کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید آن جام که دادی، غم من چاره کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد یاری کردم و دل بی قراری می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر که را دیدم غمی با خود بدوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق یاری، گر که داری ، صحبتش با کس مکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که آشفته همه موهای تو...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزها رفتند و من تنهاتر از تنهاییم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن حوا رویان ، که دل می‌برده اند
|
|
|
|
|
سید هادی محمدی
سیاوش آزاد
محمدرضا آزادبخت
مریم عادلی 
مهدي حسنلو 
