چهارشنبه ۱۹ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ قریبِ قریبِ.. تو شاعر محمد حسنی
|
|
|
|
حجاب تو
کلاهی ست
بر سر گل ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساعت هارا برای چه ساختند
که هر لحظه قرار توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو این خانه کاهگلی
به جز این میز و صندلی
چیز زمین گیری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از من نخواه با تمام دنیا سازش کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم غروب من را
نارنجی های پرنده می دانند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد دور درخت ها پیچید
عابران به وجد آمدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از رویای آز خود
سازی ساختم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی دلیل نیست
به ما می گویند
انسان یونیورسال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
معشوق منی چرا که بارید عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی معلول تو
در بیابانی چنین معقول
و مقبول من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه نام دیگر خداست
که آه را به سینه مقدس کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا خدای احوال
نزدیکترم کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیر پل بنر شهیدی که می خندید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو مثل خواب اول صبحِ مه ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ته خط با سر آن چه فرقی دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز هم
وقت یاد بود جهان می آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمیدانم
حیا، بی حیا شده
یا مادربزرگ از یاد رفته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پناه که می رود
به پناه گاه خوبی ها
..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آسمان گفته ام
به ابر ها بگوید..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پنجره را
تا انتها باز کرد
تا باور
تَنگه ی باریک شک را پهنا داد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر روز بَعد پگاه
در سوزِ بُعد تازه ای می سوخت ، جان
وقتی به حصار می آمدی
در هر پدیده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رعد و برق می زد
ابرها را می برید
باران قطعی بود
که بارید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می بارید ابرهای باران
بی عار از درب های آسمان
بی خواب شد فکر های پلکان
و بی تاب..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در حد تو کجا به حدود آید
که در قد تو بجا از وجود گوید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اسمان پر ابر شد
باران بارید
بعید نبود ببارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای عزیز هم نورد من
هم نشین عشق و آه و درد من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مِی خورم
از هر حس و هوایی
به قدر گاهی..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگو
این نزدیک
چقدر فاصله است ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا دنیا را
به شادی انداخته..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان در جان آفرینش
چون به مادری والا نگرید
چشم اش روشن شد..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قله نشین زندگی است
مادر..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.. این طورِ زندگی شهامت می خواهد..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.. اما آنکه دیوانه کرده ام
که بار ها می کوبم و
باز پروانه می مانم..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوای ماهی بود
حواس تو به ماهی ها بود
حواس من به تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسم به آن حسِ غریب و قریب..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پُرِ پَرِ آرزوی تو ست جهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می سازی
می نوازی
می رقصانی
اما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر روز
به هوایی
دام ات را پهن کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال فکر کن، چند
هزار هزار چهره ی نا معلوم!
پشت چهره ی مظلوم
معلوم می شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پناه می برم به تو
از این جان
این نیمه ی جان..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک اذان فاصله است
خواستن ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوسه ی تو را
از بوسه باران هستی گرفتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این بار
حلقه ی اتصال
آویز گوش های توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل را به صورتی
رُخی زِ صورتی گُشایی
دنیای صورت تو باشد!
|
|
|
|
|
بهروز عسکرزاده
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
بانام ویادخداوندبزرگ🌹ودرودبرشما جناب کی
هواجان جاویدان 
ساسان نجفی(سراب) 
عباسعلی استکی(چشمه) 
