حسرت زده

حسرتزده ام من که چرا آه نگفتم

دیدم که تو رفتی،!به دلم راه نگفتم

غالب شده بود عقل  وبه دل گوش ندادم  

دل کرده فراموش ومن از چاه نگفتم

من همچوپلگنی که جهد سوی تو ای ماه

ازوصف دلم هیچ ،نه ،باماه نگفتم

از آنچه که در چشم تو بودو دل من نیز

هرگز تونگفتی و منم گاه نگفتم

حسرت زده ام که چرا باتو عزیزم

سنگینی بار غم جانکاه نگفتم

فریاددوچشمت نشنیدم وچه آسان

غافل شدم واز غفلت ناگاه نگفتم