پچ پچ

 

با چهره ى سياهش
باز از سر ديوار ، خود را كشيد بالا
آهسته پا گذاشت ، توى حياط من
با شب ؛ پاييز هم
در پياده رو دارد خيس مى شود
من ، روبروى تو _ كه نيامدى _
آخرين دلسوزى سيگارم را
در جرعه ى بى تكليف شامپاين
خاموش مى كنم.
شومينه بوى شعر و 
دست نوشته هاى مرا مى دهد
و عكسها ... كه چقدر 
رنگشان مى پرد ، تا دلشان می سوزد...
با چهره ی سیاهش _ شب _
روی من می افتد
من ، روی حدس یک مستی.
سکوت ، دارد
یک دهان آواز می خواند
خدا ، در سعی ذهنم
چمباتمه می زند
من ، روبروی تو _ که نیامدی _
چون پچ پچ زیر لب یک مرگ
شنیده نمی شوم کم کم ....!
  
 

جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست