سیاه سرخ پوش

 

 سیاه سرخ پوش دایره در دست
بسی سرخوش وَ انگاری نخورده مست
به گرد خویشتن میگردد ...
و میخواند این آواز بر گوش من و ما آشنا را:
«حاجی فیروزه..سالی یه روزه»
«حاجی فیروزه...سالی یه روزه»
چه میگویی پریشانِ پریشانگرد؟؟؟
چه میخوانی
برای لقمه ی خشکیده نانی؟؟
نمیدانی؟
عمو نوروز ما مانده است...
پشت بهمن و سرمای جانسوز زمستانی.
نمی آید دگر این سو و این سوها...
نمی آرد پیام عشق آن پیغمبر شادی.
الا ای حاجی بازنده فیروز 
ای مانده به شب،بی روزن و بی روزی و بی روز
فریبت میدهد گر رنگ و بوی گل
نوای چه چه مستانه بلبل
شنو از من 
(شنیدم من از آن شاعر،از آن لولی وَش مغموم):
بهاری نیست،برگی نیست،باری نیست...
«زمستان است »
وَ ما را هم امید رستگاری نیست..
«آری نیست»

(با نگاهی به اشعار زمستان،آواز چگور و شهریار شهر سنگستان،سروده ی استاد مهدی اخوان ثالث)