در زهرمارخانه مغزم

در زهرمارخانه مغزم

در زهرمارخانه مغزم
سلولهای خاکستری
مرا به تنهایی بی نهایت می کشند
تصویر تو فریادی ست رنج آور
که تمامی دردهای جهان را
در چشمم می ریزد
انگار این بدن در این تن
قبری ست
که مرا در خود جای داده است
به سینه ام می نگرم
سرم سنگ قبر
که سایه های شوم زردش
بر روی تپش قلبم افتاده
تو هیچ وقت نمی فهمی
و نخواهی فهمید
که فهم من دچار تو شده است
من مرده ام
و چشمانم مرده شورهای دو قلویی هستند
که به هنگام مردنم
مرا در خود غسل می دهند.