سنگ قبری برای خودم

غریب بود و   از اهالیِ  فردا بود

خودش در اینجا ، دلش در آنجا بود

نحیف  اندامش، و ریخت موهایش

چو مرغِ تابستان ، میانِ سرما بود

نگاه او گاهی، عجیب برقی داشت

به خلوتش گریه، به خنده  با ما بود

چنان  گذشتِه ی او، دلِ پُرَش  سایید

که اشکِ ریزانش چو آبِ دریا بود

چو زنده  بود اینجا ، کسی نفهمیدش

میانِ جمعی کور ، همیشه  تنها بود

چو رفته از اینجا ، همه چنین  گویند

چه حیف شد او رفت، زبهترینها بود