گم شده

با  خویشتنم  اما  از  خویش گریزانم

من  گم شده ام  در  خود پیدایم و پنهانم

راهی که  سپردم  من  چاهی   به کران  بودش،

افتاده   به  چاهم  من  گم گشته ی  کنعانم.

در  ملک  کیان  جستم  خودرا ، نشدم  پیدا

در  جمع  ز  خود غافل  چون  باد  پریشانم.

این جا  همه  اهل  قال،از  حال  همه   دورند

افتاده  به  یک  کنجی   دل سرد و  پشیمانم.

سرکوب  شد  عشق  دل  با  پنجه ی  دل کوران،

من  گوشه ی  متروکم، یک  خیطه ی  ویرانم.

رستم  تو  کجا   خابی،  آن  فر   کیانی  کو؟

در ملک   سمنگان   بین،  من  برده ی  تورانم.