اکنون

از کوچه های بی چراغ یادهای کور

 آمد هوای بودنت در عالم دلم

 باشد بیای و با بوسه ی مهین

 زستن عطا کنی بر آب و بر گلم.

 تو پاره ی جداشده از پیکر منی

 چون سایه یاد تو همواره با من است

 باری نشد که بنگری با چشم دل به من

 آن چشم بسته و آن دل ز آهن است.

 اکنون به گور یادها این ناله ها چه سود

 آب از کنار باغ ما بی تاب رفته است

 آن کاخ آرزو کاهی شده دریغ

 چون نقش بی اثر با آب رفته است.