من سرطان میم گرفته ام...

سالیان دوری است

هوای دلم طوفانی است...

آروقهایم بوی کافور می دهد

باران که بیاید

ابرهای سیاه خلوت می شوند

آسمان هم مرا برمی گرداند

قطع امید کرده است

من سرطان میم گرفته ام...

*  *   *  *   *

هر شب در خواب راه می روم

چشمهایم کور شده است

آفتاب زده شده ام

واز نور خورشیدش

برنزه...

* * * * *

صبح که می شود

قطار وحشت

پر از هراس

دست تکان می دهد

مرا با خود به شهر می برند

پر از اسباب بازی...

تا شب!

بینی ام دراز نمی شود

گوشهایم تغییر شکل می دهد

.

.

.

من خر شده ام!