انتظاری غریب

کینه عشقی ست ناپیدا
پس ِمچاله ورقِ دستانی ملتمس از لرز
که هر سویی جبرانه اش
شبانه ایی ملتهب و خونبار اشک را
تا ناکجایی ایی
پاک نیستی ها امان بخشیده

تا سکوت پر سکون وُ دردآور زمانه ی زخمی وُ چرکین تنهایی ی آغوشهای گریزان
مرهمی شود و بنویسد اش از دردی عمیق

در امتداد ِالتماس ِقلمی شب زده از رنگ
به تکرار ِنم فصلی از طراوت خون

که سرخیه ی خاکی گل مِرده وُ سرد را
گریبانگیر ِچشمان ِغمگینِ معشوقِ اشکی از نیاز شده و
کوچه راه خالیه انتظاری غریب را
فریادرس ِتکانه های ِآبی ِ غمِ باران
به سبزینه برگهایی تشنه لب نشسته

تا درد هجری غریب
آینه نگاهِ نگارینِ چشمانِ عاشقی را
نشکند دوباره و
نانوشته فردایی را بهار غمی نباشد
به چله نشینیه گلبرگ هایی آشفته و پرپر

از رخوت زجر عمیقی که
کوچه راه عاشقی را
خاطر دیروز برگهای زمینی کهنه کرده

زیر قدمهای عابری در مه و
پریشان خشم دیرین زندگی ایی مرده
از نفرتها و سیاهی ها