بیداد زمان

دست بیداد زمان از همه کس سیرم کرد آرزوهای مرا کشت و زمین گیرم کرد آنچنان خرمن آمال مرا آتش زد از خدا ، دین خدا ، از همه دلگیرم کرد رمقی نیست همان صید به خون غلطانم که تقلا وسط دام تو زنجیرم کرد آخرین قطره ی مرداب کویرم که مرا داغی مهر توام لایق تبخیرم کرد بارش خاطره دست به چه حالم انداخت یاد آن روز بخیر عشق تو تسخیرم کرد آرزو پیکر آزادی و تندیس غرور حاکم شهر به دستان تو تحقیرم کرد تک و تنهایم و شوقی به دو چشمانم نیست گمشده دارم و این دوری او پیرم کرد شده ام کنج نشین قفسی سرد «خیال» دست بیداد زمان از همه کس سیرم کرد ... م.ن.خیال