حیف است

حیف است...

حیف است مروارید در آتش بسوزد
زیبا تر از خورشید در آتش بسوزد

حق نیست آن چشمی که بر روی دل من
هِی می نوشت امید، در آتش بسوزد

تبخال روی برگ گُل معنا ندارد
تا کی گُلت نومید،در آتش بسوزد؟

ای وای اگر چشمی که با من از سرِ ناز
یا شوق می خندید در آتش بسوزد

می ترسم آن ماهی که بر شب های تارم
بی وقفه می تابید، در آتش بسوزد

می خواهی این دل  را در دامت اسیر است
بی لحظه ای تردید در آتش بسوزد؟

بگذار اگر روزی نگاهم بی اجازه
چشم تو را بوسید در آتش بسوزد