فرياد سكوت 7

سوي مستانم اگر گمشده در دام غمند

همچو سروند و در دامن غم سر ننهند

عاشقان را عجبم بود كه با اين مهنت

با زهم مشتري قرص دو چشم سيهند

برو اي غم مكن آزار،كه ره بر عشاق

نتوان بست كه آنان،همه مردان رهند

زاهدا ترس نداريم،از اين بار گناه

كه اگر عشق گناه است همه در گنهند

خاطر عشق عزيز است مبادا عشاق

كنج عزلت بپذيرند و ز خاطر بروند

چشم او همچو شهابي است كه از بام گذشت

تا كنون نيز سراسر همه غرق نگهند

آن چنان شيوه ي تو شهره ي شهر ما شد

كه پس از تو نتوان گفت به كس دل بدهند

چشم هامون به كف پاي هر آنكه در عشق

و رها از هوس ثروت و جاه و كلهند