بهــار دل ِ من

از عشق روی تـو ای گـل ز بس که  لبـریـزم

دلـم جـوانـه  زده ،  گـر چـه  اسیــر ِ پـاییـزم

شمـیـم  پـیــرهـنـت  گــو  دمـی  صـبــا  آرَد

که مـن  ز شـوق درعـالـم غـُلغـلـه برانگیـزم 

چـو کـودکی گـُمشـده  در ازدحـام  جمعـیّـت

تـو را صـدا می زنم و سیـل ِ اشک می ریـزم

تمــام  عـُمـر مـن  آقــا  فــدای ِ  آن  لحـظــه

کـه  بینمت ، ز  شعف  در  رکـابـت  آ ویــزم

ز دوریـت  شــرر  افـتــاده  بـر  دل  و  جـانـم

که نیست زآتـش عشـقـت  تــوان ِ پـرهـیـزم

بـه  یـاد ِ مـاه  رخت  در  شبــان ِ  تـاریـکــی

نـوای غـمزده  سـَـر می دهـم ،  شبــاویـزم

بس است هرچه گـُنه کردم و دل تو شکست

رسیـده وقـت آن کـه دگـر بـا گنـاه  بستـیـزم

دوبـاره  نـُدبـه ی مـاتـم  درون ِ دل  بـرپـاست

بیـا و غرق شعف کـُن جمعـه ی غـم انگیـزم

شـکــوفـه  طـاقـت ِ هجـران نـدارد  ای  مـولا

بـیــا  بهــار ِ دل ِ مـن !  ...  اسـیــر  پـایـیـزم

اسفند 1391

پی نوشت : 

امید که با خانه تکانی دلها و  زدودن گرد و غبار گناه

از روح و جان خود مهیـّای حضور بهارحقیقی گردیم .