پرستاری کن

ميان دوستان هم ، غربت و بي همزباني ها

بگو کي  مي رسد پايان اين  نامهرباني ها

در اين هنگامه ياراي  نوشتن  با شکيبم نيست

که شعرم زخم مي خورد از شعور زندگاني ها

به تاراج زمستان آمدم با لشگري از گل

به يغما برد گلخند مرا اخم خزاني ها

به دنبال تو اي ناياب اي گيراترين باده

سپردم جام عمرم را به دست شوکراني ها

به فکر خويش بايد بود اما من فرستادم

برايت سينه اي از عاطفه در اين گراني ها

تمام عمر آدم ها به دنبال تو مي گردند

هدر شد با خيال تو غرور نوجواني ها

بيا با وعده اي ديدار يک شب جاودانم کن

دچارم کن به بي خويشي  رها در بي زماني ها

پرستاري کن از اين غده چرکين بي طاقت

مرا اي عشق از اين رنج پس کي مي رهاني؟ ها؟