غزل : می پسندم درد خویش

غزل : می پسندم درد خویش

من نگفتم عاشقم تو دلبری کـــردی چرا

دل تو را دعوت نکرده داوری کـردی چرا

تا سحر بیدار و مستم می پسندم درد خویش

معدنت نقره سپیدی  زرگری کردی چـرا

می نویسم از رمانت از لبِ باز دهانت

قول بد نام زبانت محضری کردی چرا

دیگر آن عشق و رفاقت ابر شد درآسمان

های و هوی دلبری را زیوری کردی چرا

آتشت خاکسترش سرداست چون برف کبود  

سنگِ قلبت خشتِ خامی مرمری کردی چرا

جاسم ثعلبی (حسّانی) 16/11/1392