شوکـت ِ بهـاران

آغـاز دوران ِ ولایت حضرت مهدی(عج) گـرامی باد

ای  شـــادی  و  سـُـرور ِ  قـلب ِ  امیــدواران

 می آیـی از  سفـر کـی ، با  یاوران  و یـاران؟

می گفت حکـایت ِ تـو ، مـادر بـرایـم  هـر شب

بـر دل  نشستـه  مهـرت ، در طیّ ِ روزگـاران

می گـفت  تـو  زلالـی  ،  مــانـنـد ِ آب ِ چـشمـه

پاک و سفیـد هستی ، چـون بـرف ِکـوهسـاران

با  سـوز و آه میگفت ، از قصّـه ی  ظهـورت

از اینکـه  روزی  آیی ، در جمع ِ دوستـداران

" اَلبَیعـَتُ  ِلله "  ،  نقـش  اسـت  بـر  لـوایـت

آیـی  ز  راه ِ کـعـبـه  ،  در هـیئـت ِ ســـواران

ازمقـدم ِ تـو گـردد ، پـُر آب  چشمه ی  خشک

بـرهـر کـویـر و صحـرا ، هستی  نـویـد ِ باران

چـون افکنی درعـالـم ، بـانگ ِ" انـَا المَهـدی "

از شـوق گـل بـرویـد ، دردشت و سبزه زاران

بـر دشـمنـان  بتــازی  بـا  ذوالـفـقــار ِ حیــدر

از هیبتت  بـلـرزنـد ،  بــر خـود  تبـاهکـاران

می گـفت واشک می ریخت ، درآرزوی دیـدار

قـلبش به  سـینه می کـوفت ، مانند بـیقراران

آنقـدر از تـو میگفت ، تا غـرق  ِخـواب گـردم

دانـم  ولـی نگفـته است  یک راز از هــزاران

تـو مهــربان و خـوبی  گـر مـا بـَدیـم و ناپاک

رحمـی  نمــا  بـه  حـا ل ِ  زار ِ گـنــاهکـاران

مــولا اسـیـر نفـسـیـم ، بـر مـا  دُعـا  بفـرمـا

بـر نفـس فـائـق  آییـم ،  گـردیـم  رستگـاران

خـواهـیـم  در رکـابت ، با  دشمنـان بجنگیـم

جـان را به کـف بگیـریـم ، مـانند سـَربـداران

آقـا ببیـن  کـه پـژمُـرد ، ازغیبتت  شکــوفـه

عَجِّـل علی  ظهـورک ، ای شـوکـت ِ بهـاران