حسرت

حسرت
حسرتی دارم که دائم پای کوبد بر زمین
حسرتی از رفتن ثانیه های نازنین
حسرت ازعمری که شد بر پای بیهوده تلف
حسرت از مرگی که چون گربه کند هرسوکمین
حسرت از رفتن به راه ناشناس واشتباه
حسرت از آلودن دل با گناه و چرک کین
حسرتی از اینکه در دام خطای بی شمار
میتوانستم ولی هرگز نبودم بهترین
میزندفریاد در دل تا ابد این حسرتم
جاودانه آید از سخره ی جانم این طنین