( تقدیم به جناب آقای احمدی زاده عزیز )

نو آموزم به مکتبخانه ی ناب

دو زانویَم دَرِ میخانه ی ناب

عروض و قافیه اینجا فراگیر

مغان جمعند در بتخانه ی ناب

هنوزم رخصت : دَر شد : ندادند

نیازم شد فرا آموزش رندانه ی ناب

عجب میخانه و بتخانه ای شد

چه خوش ساغر ز سقاخانه ی ناب

شگفتا دل بهین آرامشی داشت

همه مشتاق آن صبحانه ی ناب

همه در فکر نقد و بررسی بود

زهی تدبیر صاحبخانه ی ناب

دو گُردِ خوش مرام اندر تلاشند

که شعر ما رَوَد خمخانه ی چاپ

حبیب دل چو احمدزاده ام بود

همو گشته به دل دردانه ی ناب

بدینجا شد اساس آن ملحق خوب

بیا بشتاب و خور پیمانه ی ناب

خداوندا تو آن فکری نگهدار

بمیرد دشمنش در لانه ی خواب

اگر خواهی ز آموزش چو بیدل

درآی اینجا به مهمانخانه ی ناب

........................................................

12 / 6 / 92