غزل

هر گز نگزینم پس از این همدم و یاری

حاشا که دهم من دل خود را به نگاری

چون زلف برآشفته کند تاب نماند

سوزد هم بنیاد چنان شعلۀ ناری

ای دیده دو صد فتنه برآورده ای وباز

حاصل چه بود بهرتو جز شیون وزاری

چون خاک فتادم به گذر گاه قدومش

افسوس نماندست دگر شان و وقاری

تا باغ گلم را ستم باد خزان برد

ماندم به امیدی رسدم فصل بهاری

روز و شب من گشته تبه از غم دوران

دیگر چه تفاوت کندم ،لیل و نهاری

گفتند تحمل بنما با دل خون بار

کو حوصله وحالِ دل وصبر وقراری

وقتی که نماندست نفس مرد حزین را

شایسته نباشد که ورا زنده شماری

============================

تقدیم به استاد ارجمند و گرامی ام جناب آقای دلجوئی که در تنظم و ویرایش این غزل بزرگوارانه قدم آموز و قلم آموزم بودند